[straf]TIJD

Toen we in het begin van het schooljaar een aantal onderwerpen, boeken, ... te zien kregen besliste ik onmiddellijk om voor het boek [straf]TIJD te kiezen. Ik ken zelf twee personen die achter de tralies hebben gezeten en twee vrienden van mij zijn cipier. Ook zag ik op één de serie Leuven Hulp, waarin een 

aantal gedetineerden in een toneelproject stapten en elk door hun eigen inbreng een toneel maakten. Met die serie in het achterhoofd heb ik het boek dan ook gelezen. Enkele personen herinner ik me zelfs nog uit de serie.

Het boek zelf:

Zoals je duidelijk uit de titel kan afleiden is het centrale thema van dit boek 'tijd'. Voor iedereen die in aanraking komt met de gevangenis speelt tijd immers een erg belangrijke rol. 'Alles is tijd, het hele leven is tijd'. Soms tergend traag.
Waarom dan net een boek over die 'tijd' in de gevangenis? Door één van de deelnemende gedetineerden werd het als volgt omschreven: 'Door hieraan mee te werken krijg je de bevestiging dat je er nog bent, dat je er mag zijn. Er is geen betere manier om te laten weten dat je leeft.'

Wat is Leuven Hulp?

Sinds 1869 doet de Leuvense Hulpgevangenis dienst als arresthuis, maar zij herbergt ook een aantal veroordeelden. Bovendien beschikt zij over een psychiatrische annex waar een veertigtal patiënten verblijven. De gevangenis richtte een aparte leefgroep op met een gestructureerde dagindeling waardoor het verblijf van deze patiënten in de gevangenis een meerwaarde heeft.

Arresthuis: strafinrichting voor de opsluiting van in voorlopige hechtenis in afwachting van een veroordeling. In de praktijk verblijven er, vooral door de algemene overbevolking, ook veroordeelden in de arresthuizen.
Psychiatrische annex: psychiatrische afdeling binnen een gevangenis.

De gevangenis kent een cellulair regime: een gedetineerde verblijft op cel indien hij niet werkt of deelneemt aan een activiteit.

Er wordt geprobeerd een gevangenisregime uit te bouwen op basis van drie peilers: 
- een gestructureerd aanbod van zinvolle tijdsbesteding op het vlak van ontspanning, sport, vorming en onderwijs, sociaal-culturele activiteiten en arbeid.
- optimale mogelijkheden tot interactie met de buitenwereld, zowel op persoonlijk als op maatschappelijk niveau.
- respect als basis voor intermenselijk contact tussen alle personeelsleden, gedetineerden, bezoekers en externe medewerkers.




Tijd voor [straf]TIJD:

Een van de gedetineerden is Christo. Hem herinnerde ik me nog uit de serie 'Leuven Hulp'. Christo was 15 jaar toen hij voor het eerst in Leuven terecht kwam. Hij verbleef er maar twee weken vooraleer hij overgeplaatst werd naar de jeugdgevangenis van Mol. Toen hij 18 werd kwam hij opnieuw in Leuven terecht, hij was enorm bang. Hij zat met vele vragen; Hoelang zou hij zitten? Hoe zou zijn familie reageren als hij vrij kwam? Na twee maanden werd hij weer vrijgelaten maar helaas, een paar maanden later werd hij opnieuw
opgepakt. Hij zat eerst vijf maanden in Leuven, daarna in Brugge waarna hij na enkele weken vrij kwam. Deze vrijheid duurde slechts een tweetal maanden, hij kwam opnieuw in Leuven terecht.

Een ander verhaal is dat van Nino. 'Je weet pas wat je mist als je opgesloten zit.' Hij zit voorlopig in de Hulpgevangenis voor een veroordeling die hij eerder al had opgelopen. Het is frustrerend voor hem om zijn
straf uit te zitten, hij heeft zijn leven gebeterd en heeft enorm veel spijt van zijn verleden, waar hij zich liet meeslepen door foute vrienden. Hij moet nu boeten voor die fouten. Het is moeilijk om zich recht te houden tussen de muren maar hij doet zijn best.'Mijn hart schreeuwt van pijn.' Hij benadrukt dat hij weet waar hij fouten gemaakt heeft en nu echt een goed mens en eerlijke burger is geworden.

Een derde verhaal dat me aangreep was dat van Steven. Hij doet zijn verhaal als volgt. De gevangenis is een sociale ramp, een moderne foltering die in wreedheid niet moet onderdoen voor de feiten waarvoor de gedetineerden brommen. De pijn, dat verschroeiend verlangen naar vrijheid, is enorm. Hij drukt het uit in een voorbeeld: 'Stel dat iemand die twee keer groter is dan jij voor je staat en je voortdurend in bedwang houdt. Hoe je ook smeekt, wringt, schopt, roept, hij laat je niet los. Geen seconde. Dat is het gevoel dat je hebt wanneer je in de gevangenis zit. De gevangenis is een rampzalig idee. Al van het eerste jaar weet je van jezelf of je een beter mens zal worden. Het eerst jaar valt de beslissing. De jaren erna wordt je alleen maar gesterkt in je goede wil of je slechte bedoelingen. Maar je kan niet verwachten dat iemand die acht jaar of langer mentaal gemarteld is, dat hij of zij perfect aangepast en zonder haat terugkeert in de maatschappij, degenen die daar in slagen zijn zeldzaam.
Het zou een veel beter idee zijn om de gevangen net zolang te laten blijven tot men weet dat ze 'veilig' zijn om terug in de maatschappij te komen. Hierbij een aangepaste begeleiding om zo het nefaste effect dat de gevangenis op een mens kan hebben te omzeilen. 'Voor mezelf kan ik alleen zeggen dat mijn weg nog lang is en dat ik er zelf voor moet zorgen dat ik mijn goede bedoelingen die ik gevormd heb in stand houd. Maar  het is moeilijk, soms zeer moeilijk.'

Het eerste verhaal is dat van Lut, Lut is getrouwd met een gedetineerde man. 'Een luid geklop op de metalen deur verwittigt ons dat de bezoektijd om is. We waren nog lang niet uitgepraat. Het afscheid kan soms hartverscheurend zijn. Al negen jaar lang kom ik naar de gevangenis. Elke dag ziet er hetzelfde uit. Geen glamour of geen franjes, maar eentonigheid en kleurloosheid.' Lange opsluiting eist zijn tol, ook voor de vrouwen van gedetineerden. Wanneer je voor de zoveelste keer 'uitstel van vrijlating' krijgt, weegt dat zwaar door op de relatie. Moedeloosheid en wanhoop zijn dan je tijdelijke metgezellen. Je voelt je mee gestraft. Er kan nog veel verander worden om meer ondersteuning te geven aan allen die een relatie hebben met iemand die in de gevangenis zit. Waar ik zeker niet aan wens te veranderen, is de keuze die ik gemaakt heb om voor mijn man te kiezen.'
Liefde: wanneer je onvoorwaardelijk kunt liefhebben, buig je wat vastzit om naar vrijheid.

Het meest aangrijpende verhaal is dat van Vincent. Vincent is een twaalfjarige puber wiens vader in de gevangenis zit. Het is een verhaal vol hoop en wanhoop. Met liefde voor zijn papa en onbegrip voor die grote boze wereld... 'Toen papa levenslang kreeg, was dat alsof heel mijn leven naar de vaantjes was. Nooit geen papa meer. Ik heb eigenlijk maar acht jaar een papa gehad, echt vrij. Voor de rest heb ik dan eigenlijk geen papa. Niet een papa om iets mee te doen doen. Ik hoor nu altijd alle andere kinderen: 'Mijn papa heeft dit gekocht' of 'ik ga met mijn papa dat doen'. Dan denk ik wel: vroeger kon ik dat ook doen, maar nu kan ik dat niet meer.' De vader van Vincent zit een levenslange celstraf uit voor de moord op drie mensen waaronder de oma en opa van Vincent. 'Eigenlijk wist 

 ik wel wat er gebeurd was. Ik heb het ontdekt. Papa was het aan het doen en ik kwam beneden en ik zag oma liggen en toen wist ik het direct; ik was er dus een beetje bij. Papa zegt van niet, maar ik heb het toch gezien, dus. Want ik zat op mijn kamer en kwam naar beneden...'

Paul is de gevangenisdirecteur, hij heeft vaak de indruk dat de muren rond de gevangenis er gekomen zijn omdat de mensen niet zouden moeten binnenkijken. Om niet geconfronteerd te moeten worden met wat we verafschuwen. We scheuren een stukje werkelijkheid af van de samenleving. We maken ons veel te gemakkelijk af van onze gevangenen. Het grote deel van hen zijn mensen die voor een tijd opgesloten worden omdat ze zich misdragen hebben. Natuurlijk heeft een maatschappij dan het recht om bepaald gedrag niet te tolereren en te sanctioneren met een time-out. Als we verwachten dat de gevangen respect blijven opbrengen voor onze samenleving, mogen we hen er niet uit verstoten, maar moeten we hen ook tijdens hun gevangenschap met respect behandelen. Respect moet de basis vormen voor een humane strafuitvoering en voor een leef- en werkklimaat waar we met trots op onze prestaties kunnen terugkijken.

Jef is tien jaar penitentiair beambte. 'Sommige mensen zitten heel hun leven in 'gevangenschap', zonder dat ze ooit binnen de muren terecht komen, omdat ze niet in staat zijn gelukkig te zijn, anderen voelen zich dan weer 'vrij' achter de tralies.' Vrijheid is voor Jef tevreden zijn, innerlijke rust. Er zijn mensen die in hun eigen ontevredenheid gevangen zitten. Het zijn niet altijd tralies die iemand gevangen houden. Je moet hier echt komen werken met een gevoel van 'nuttig zijn'.
'Op een bepaald moment stond ik in vleugel c. Een gevangene had pas te horen gekregen dat zijn vriendin had gepleegd. Natuurlijk was hij helemaal van de kaart. Regelmatig ging ik kijken. Hij zat op de grond tegen de muur. Op een bepaald moment was hij erin geslaagd om met zijn hemd een verbinding te maken tussen zijn voeten en zijn nek. We hebben alles gedaan om hem te reanimeren. Gelukkig is hij er doorgeraakt, mede dankzij de snelle interventie van de MUG.'

Zo, dit waren enkele van de 22 getuigenissen in het boek. Ik koos deze getuigenissen eruit omdat ze me het meest aanspraken. Ze zijn alles 22 interessant maar bij deze moest ik ofwel even slikken, kreeg ik kippenvel of kon ik net begrip tonen voor de denkwijze.
Door gebruik te maken van de onderverdeling gedetineerden, familie en personeel wordt je er bewust van gemaakt dat er meer is dan enkel de gevangene zelf. Ook die gevangene heeft een familie, net als de familie een gevangene in hun 'midden' heeft. Het personeel dat meer doet dan enkel bewaken, ze zijn soms ook een spreekbuis, een steun.
Wat ook zeer belangrijk is en waar ik me echt wel in kan vinden is de visie van de directeur. Er moet gezorgd worden dat de gevangen niet vervreemden van de maatschappij, dit is een goede denkwijze. Maar zoals te lezen bij Steven is dat voor de gevangene niet altijd even simpel.

Ik zou het boek aan iedereen willen aanraden! Het is een pakkend boek dat een realistisch beeld schept en zeer belangrijk, het laat iedereen aan het woord. Ieder vertelt vanuit zijn eigen gevoelens en ervaringen waardoor er een goed en juist beeld wordt gevormd van de verschillende partijen.

Bruikbaar binnen PAV?

Natuurlijk!! De verschillende getuigenissen vormen een werkelijk beeld. Binnen thema's over misdaden, gevangenschap of binnen thema over respect, maatschappij, vooroordelen, ... Het boek biedt verschillende mogelijkheden. Voor mezelf ga ik proberen het boek nog te integreren in een van mijn volgende stages.

Bezoek aan GreenVille

 Dit bezoek deed ik samen met Michael Clijsters, Elke Rijckmans en Sara Hajo.

'Uit 1 dag zonnestralen kan de hele wereldbevolking 720 jaar energie halen.'


In het verlengde van mijn bezoek aan de tentoonstelling rond het mijnverleden in Houthalen en Limburg bracht ik ook een bezoek aan GreenVille. Daar waar ik eerst met DE energiebron van de vorige eeuw in contact kwam, stond ik nu te midden van ecologische vooruitgang en massa's nieuwe energiebronnen.
Op die nieuwe energiebronnen kom ik later terug, iets anders wat me opviel was de term 'consuminderen', een term ontstaan uit het woord consumeren. Door een simpele woordspeling maakt men de mensen ervan bewust dat het consumeren, het aanschaffen en kopen van voedingswaren en andere benodigdheden, een nadelige invloed heeft op het milieu en de aanwezige energiebronnen. Door te term consuminderen te gebruiken wil men de mensen er zich bewust van maken dat we door bewuster aan te kopen een steentje bijdragen aan een gezonder milieu.

Maar wat is GreenVille nu eigenlijk? Wat wil het betekenen?

Greenville bestaat uit drie dingen, het is:
- een All-in bedrijvencentrum voor groene bedrijven en organisaties;
- een bezoekerscentrum voor groepen en toevallige passanten;
- een cleantech-aanspreekpunt voor Limburgse bedrijven.
Cleantech staat voor 'schone' technologieën, mijn wil het aanspreekpunt zijn van Limburgse bedrijven die zich bezighouden met de ontwikkeling en de uitrol van schone/ecologische technologieën.

Wat me het meest in het oog sprong was de 'kaart van ENEROPA', de kaart van Europa hertekend op basis van lokale mogelijkheden voor hernieuwbare energie. Dit met de volgende doelstellingen; Europa wil tegen 2050 100% hernieuwbare energie + 80% minder uitstoot door een mix van: - windenergie (36%)
       - zonne-energie (29%)
       - waterkracht (17%) (Waterkracht is de naam voor energie die wordt ontleend aan water, hetzij door gebruik te maken van een hoogteverschil hetzij door gebruik te maken van de stroomsnelheid van water.)
       - biomassa (15%) (verzamelnaam voor diverse stoffen en materialen van dierlijke en plantaardige oorsprong, die gebruikt worden voor energieopwekking (warmte, elektriciteit en motorbrandstof))
       - gothermie (3%) (Aardwarmte of geothermie is energie die kan ontstaan door het temperatuurverschil tussen het aardoppervlak en diep in de aarde gelegen warmtereservoirs, in Nederland en België is deze techniek in opkomst, met name voor de temperatuurregeling in gebouwen en kassen.)

Dit hele idee wordt mee ondersteund door 'Vlaanderen in actie' (ViA), dit is het toekomstproject voor Vlaanderen.

Vlaanderen wil tegen 2020 uitmunten als een economisch innovatieve, duurzame en sociaal warme samenleving. Men wil dit bereik door onder andere het project 'materiaalscan'. Via dit project wil men kmo's (kleine of middelgrote ondernemingen) helpen om materialen duurzamer in te kunnen zetten. Dit vanuit de gedachte en de bewustmaking dat de grondstoffen alsmaar schaarser en duurder zullen worden.


Nog zo een project is 'Materiaalbeheer in de bouwsector';

De bouwsector is verantwoordelijk voor ongeveer 40 % van de wereldwijde broeikasgasemissies en van het grondstoffengebruik. Architecten, aannemers, bouwheren en materiaalproducenten kiezen in een bouwproject dus het best voor milieuvriendelijke materialen.
De doelstellingen:

         - de Vlaamse overheid wil beslissingsnemers (architecten, aannemers, bouwheren, materiaalproducenten, …) objectieve informatie verschaffen over de invloed van hun materiaalkeuze op het milieu;
         - de Vlaamse overheid zal een objectief instrument ontwikkelen om te meten hoe materiaalefficiënt een gebouw is. Dat kan onder andere gebruikt worden in maatstaven voor (overheids)gebouwen en reglementen voor bouwwedstrijden.

Duurzaam bouwen?

Als laatste namen we plaats in een soort tunnel waarin alle mogelijkheden aangaande duurzaam bouwen waren uitgestald. Van isolatie tot vloer- en wandbekleding, van dakbedekking tot zonnepanelen, alles hing in kleine blokjes tentoongesteld. Het geeft een zeer goed beeld van de vele mogelijkheden die er zijn en van de alsmaar meer ecologisch ontwikkelde materialen.


Een bezoek aan GreenVille is zeker een goede tip voor de lessen PAV, aangezien de problematiek die hier aangekaart wordt iets is waar leerlingen zich bewust van moeten zijn. Er zijn meer en meer mogelijkheden die het milieu ten goede komen maar er is nog heel wat werk aan de winkel. Door de leerlingen zich er bewust van te laten worden kunnen zij ook bijdragen tot de doelstellingen die men wil bereiken.

             

Houthalen, een deel van het Limburgse mijnverleden

Na het bekijken van de film Marina waarover ik het eerder in deze blog al had, wilde ik nog wat verder graven naar het mijnverleden in Limburg. Het museum van Beringen bezocht ik eerder al en kende ik dus al. Bijgevolg ging ik verder op zoek en bij het inplannen voor het bezoek aan Greenville in Houthalen zag ik op de website dat er een tentoonstelling over het Limburgse mijnverleden te bezichtigen was, dus gekoppeld aan mijn bezoek aan Greenville bezocht ik ook die tentoonstelling.

De Houthalense mijnsite

Een kleine geschiedenis:

De steenkoolmijn van Houthalen was een van de zeven mijnen van het Kempens steenkoolbekken samen met Zolder, Winterslag, Waterschei, Beringen, Zwartberg en Eisden. In Houthalen bevond zich ook het hoofdgebouw van dat Kempens steenkoolbekken.
De eerste boringen naar steenkool in Houthalen werden uitgevoerd in 1902 door André Dumont. Houthalen zou uitgroeien tot een grote mijnsite met twee schachtbokken die elk 74 personen via de lift de mijnen in kon
laten dalen, eveneens konden deze schachtbokken ook elk 12 steenkool omhooghalen. De schachtbokken staan er nu nog steeds en zijn een soort van monument voor het rijke mijnverleden.

In 1964 kwam het tot een fusie met de mijn van Zolder. Er werden ondergrondse verbindingen gemaakt tussen de twee mijnen. De steenkool uit Houthalen werd in Zolder bovengehaald, de schachten in Houthalen dienden meer voor de aanvoer van materialen en dergelijke. De sluiting van de mijn in Zolder betekende ook het einde voor de mijn van Houthalen.


De arbeiders..


Tijdens de tweede oorlog werden door de Duitsers gevangengenomen Russen in de mijn van Houthalen ingezet, later op het einde van de oorlog werden meer dan 1000 Duitse krijgsgevangenen ingezet in de steenkoolmijn. Ook werden collaborateurs ingezet om het zware werk te verrichten.

Net als in de andere steenkoolmijnen werd er beroep gedaan op buitenlandse werkkrachten, zoals te zien in de film Marina werden zij ondergebracht in barakken die eigenlijk mensonwaardig waren. Gedurende de tentoonstelling wordt hier een duidelijk beeld van geschetst.

Deze afbeelding geeft een straatbeeld weer van de barakken zoals die eruit zagen. Hier een voorbeeld van de barakken gebouwd voor gastarbeiders in de wijk Meulenberg.









De gevaren..

Het grootste gevaar in de mijnen was 'mijngas', een stil en geurloos gas wat zeer gevaarlijk was. Bij een ontsteking zou het ontploffen maar ook was er verstikkingsgevaar. De mijnwerkers hadden hiervoor twee verklikkers, er werd gebruik gemaakt van een kanarievogel of van een mijnwerkerslamp. Wanneer de kanarievogel begon te tsjilpen was dit voor de mijnwerkers een signaal, later werd gebruik gemaakt van de mijnwerkerslamp, zodra de vlam begon te dansen of te doven was dit voor de mijnwerkers het signaal dat er mijngas was. De mijngangen werden dan ontruimd! Een ander groot gevaar was onveilig werken, het werk in de mijnen was zeer zwaar en het waren vaak ook lange dagen. Door onveilig te werken bracht men niet alleen zichzelf in gevaar maar ook de andere kompels (mijnwerkers). Natuurlijk was het werk onder de grond ook zeer slecht voor de gezondheid, vele zoniet alle mijnwerker hielden aan de jaren in de mijn gezondheidsproblemen over, waarvan 'stoflongen' het bekendst. Deze aandoening werd veroorzaakt door het inademen van al het stof onder in de mijnen en tastte de longen zeer zwaar aan.



Patroonheilige..

Om zich te behoeden van al die gevaren en aandoeningen legden de mijnwerkers hun lot in de handen van de Heilige Barbara. Zij is de beschermheilige van de mijnwerkers en de gevaarlijke beroepen.

Nog ieder jaar wordt de Heilige Barbara gevierd door ex-mijnwerkers, dit op 4 december.










De sluiting van de mijn..

In Limburg werd de eerste mijn gesloten in 1966, de mijn van Zwartberg in Genk, waar toen 4000 mensen werkten. De Belgische regering had deze sluiting aangekondigd samen met die van enkele Waalse mijnen. Ze had echter niet gerekend op het protest en de woede van de bedreigde Limburgse mijnwerkers. Toen de eerste ontslagbrieven in de bus vielen kwamen de mijnwerkers in actie en werd de ondergrond van de mijn in Zwartberg bezet. De solidariteit van de Limburgse bevolking met de mijnwerkers van Zwartberg was erg groot. Een betoging van mijnwerkers vanuit Zwartberg naar de mijn van Waterschei om hun collega's daar om solidariteit te vragen liep uit op een bloedbad. De mobiele colonne van de Rijkswacht reageerde erg overspannen toen de kop van de betoging bij de mijnpoort van Waterschei verscheen en schoot met scherp op de manifestanten. Er vielen 2 doden en verschillende zwaargewonden. De dagen daarna werd het leger ingezet om de erg gespannen sfeer de baas te kunnen.

Toen de Belgische overheid in de jaren 80 van de vorige eeuw de subsidiekraan voor de 5 overgebleven Limburgse mijnen definitief wilde dichtdraaien, werkten er nog ruim 18.000 mijnwerkers, waaronder veel jongeren. Er werd een kolenmanager aangesteld, die met een aanzienlijke enveloppe de resterende mijnactiviteit zou gaan afbouwen en die tegelijk de streek nieuwe economische perspectieven moest weten te bieden. De mijnwerkers, die regelmatig acties en betogingen hielden tegen de plannen, werden op den duur verleid met hoge oprotpremies en erg gunstige pensioenregelingen. Mijnwerkers uit de oostelijk gelegen mijnen werden daarbij nog eens handig tegen hun westelijke collega's uitgespeeld en mede daardoor konden de mijnen in Belgisch Limburg toch vrij snel sluiten. De mijnen in Waterschei, Winterslag en Eisden waren in 1987 dicht en de westelijke mijnen in Beringen en Zolder (fusie met Houthalen) volgden daarna.
                                                               

Een man die zich samen met de mijnwerkers afzette tegen de sluiting van de mijnen was Jef Ulburghs. In de tenoonstelling staat ook zijn borstbeeld, met de vuist gebald.
Ulburghs genoot internationale waardering als vredesactivist. Hij werkte in de traditie van negentiende-eeuwse priesters die hun religieus engagement verbonden met de maatschappelijke strijd van armen en lagere sociale klassen. Als een soort Adolf Daens deed hij dat buiten de lijnen die de katholieke kerk daarvoor uittekende en ook stapte hij in de politiek, eerst bij SPA en daarna bij Agalev.




















Het bezoek aan deze tentoonstelling loont zeker de moeite, het is geen heel grote tentoonstelling maar het geeft wel een goed beeld weer van het leven in de mijn maar ook van het leven er rond. Het feit dat het plaatsvindt op de oude mijnsite met zicht op de twee schachtbokken geeft het bezoek een extra dimensie en het is ook mogelijk het mijnterrein te betreden waardoor de leerlingen beter beeld krijgen van hoe groot het hele mijngebeuren eigenlijk wel was. Het bezoek biedt ook de mogelijkheid om achteraf in de klas nog te werken rond het mijnverleden, zeker in kader van migratie en integratie kan dit bezoek bijdragen aan een beter beeld van hoe de gastarbeiders hier kwamen maar ook wat de steenkoolmijnen eigenlijk waren. Het is dus zeker bruikbaar voor PAV.

Panorama - Gaybashing

"Homoseksualiteit heeft altijd bestaan, maar nergens in de bijbel of de koran of eender waar heeft God de mensen de macht gegeven om iets te aan die homoseksualiteit te doen door de homoseksuelen te straffen."
Hassan Jarfi

Ons land is een van de meest vooruitstrevende landen wat betreft de wetgeving rond holebi's, we hebben zelfs een eerste minister (Elio Di Rupo) die homoseksueel is, net als onze minister van onderwijs (Pascal Smet). Men mag als holebikoppel trouwen, men mag als holebikoppel een kind adopteren, maar wat tegenwoordig niet meer mag is het openlijk in het straatbeeld verschijnen. Nu, niet mogen is niet helemaal juist. Het is eerder niet meer kunnen, het niet meer kunnen hand in hand lopen of in het openbaar je geliefde in kus geven.. Onbegrijpelijk, maar het is zo!
Meer en meer holebi's krijgen met verbaal en fysiek geweld te maken wanneer ze met hun geliefde over straat lopen, ze worden nageroepen of krijgen een pak slaag. Men heeft hieraan de term 'gaybashing' gegeven. Het klinkt jammer genoeg even bekend in de oren als het woord van het jaar 'selfie'.

Het bekendste geval is dat van Ihsane Jarfi, hij werd vermoord omwille van zijn geaardheid.Na een avondje stappen werd hem een lift aangeboden, twee weken later werd zijn lichaam teruggevonden. Vermoord omdat hij homo was.

Ihsane Jarfi na agressie in kofferbak gestoken en uitgekleed

  9/05/12 - 13u54  Bron: belga.be Vorige week vrijdag vond de uitvaartsplechtigheid van Ihsane Jarfi plaats in een moskee in Luik. © photo news.

Eric P., de vierde inverdenkinggestelde voor de doodslag met een homofoob karakter op Ihsane Jarfi (32), is deze voormiddag voor de raadkamer in Luik verschenen in verband met de verlenging van zijn aanhouding. Zijn advocaat preciseerde dat de man het homofobe karakter van de feiten betwist.

Eric P., een 33-jarige uit Flémalle, is de vierde verdachte in het dossier. Hij werd enkele dagen na de andere drie verdachten onderschept. De man bekende dat hij betrokken was bij de vrijheidsberoving en het geweld dat leidde tot de dood van Jarfi.

Het lichaam van Jarfi werd aangetroffen in de bossen van Nandrin, een week na zijn verdwijning op 22 april. Volgens meester Edoardo Agliata nuanceert zijn cliënt de feiten en betwist hij het homofobe karakter ervan.
"Hij bekent het slachtoffer drie of vier keer te hebben geslagen toen hij de wat abnormale voorstellen formuleerde. Vervolgens was er een opeenvolging van feiten en speelde het groepseffect. De vier inverdenkinggestelden lieten zich meeslepen en sloegen Ishane Jarfi. Ook staken ze hem in de kofferbak van de wagen en kleedden hem uit. Mijn cliënt stelt dat het slachtoffer, toen hij werd achtergelaten op de plaats waar hij later gevonden werd, nog leefde", aldus de advocaat.
De raadsman vroeg niet om de vrijlating van zijn cliënt en preciseerde dat die laatste zich bewust is van de ernst van de feiten die hem ten laste worden gelegd.
http://www.hln.be/hln/nl/957/Binnenland/article/detail/1435774/2012/05/09/Ihsane-Jarfi-na-agressie-in-kofferbak-gestoken-en-uitgekleed.dhtml

Wie doet zoiets? Wat is hun motivatie? Met die vragen bekeek ik de reportage van Panorama over gaybashing.

gaybashen
gaybashen werkw.Afbreekpatroon:   'gay - bas - hen Herkomst:   «Engels Verbuigingen:   gaybashte (verl.tijd ) Verbuigingen:   gegaybasht (volt.deelw.) bedreigen/in elkaar slaan van homo's.http://www.encyclo.nl/begrip/gaybashen

Wat blijkt is dat de daders voor 90% mannen zijn, hun profiel hangt meestal samen met de aard van de agressie. Zo zijn de daders die holebi's verbale agressie (naroepen, uitschelden) uitoefenen vaak zeer jong, wanneer het gaat om fysieke agressie gaat het om mannen tussen 18 en 30 jaar oud, meestal handelen ze als groep en is het slachtoffer een onbekende.







Het geloof?
Als je het puur theologisch bekijkt is het zowel vanuit de islam, het christendom en het jodendom zondig om homoseksueel te zijn, overspel te plegen, anale seks te hebben,.. . Dus vanuit puur theologische hoek is het zondig. Maar het niet zo dat je als gelovige mag veroordelen tot de hel. Veroordelen is enkel aan God.


Wat men vaak ziet is dat moslimdaders hun daden rechtvaarden vanuit hun geloof maar wanneer men dit breder bekijkt blijkt dat de daden vooral gepleegd worden vanuit een hoog machogedrag. Bij 90% van de moslimgemeenschap is er geen probleem ten opzichte van holebi's, dus de godsdienst mag niet als een drijfveer gezien worden.

Het geweld wordt echter wel vaak gepleegd door moslimjongeren, dat blijkt uit de verschillende gevallen. Toch is er ook al heel wat onverdraagzaamheid gebleken vanuit conservatieve katholieke hoek, met name door onze aartsbisschop Leonard die het volgende in een interview zei: "Het woord heteroseksualiteit is een pleonasme. Seksualiteit veronderstelt diversiteit en complementariteit van de seksen. In het woord homoseksualiteit zit een semantische tegenstrijdigheid. Er is niets stuitends aan als je dat zegt. Het is gewoon een manier om de betekenis van woorden te onderkennen en de dynamiek waar die woorden voor staan."


In het schema over het profiel van de dader staat dat er vaak vanuit een groep gehandeld wordt. Hier is er een verschil tussen 'toevallige' groepen en georganiseerde bendes. Groepsdynamiek speelt binnen deze groepen/bendes een sterkere rol dan de afkomt van de groepsleden. Het verschijnsel groep speelt dus harder een rol dan de etnische achtergrond van de daders. Wat men vaak merkt bij de daders, is dat ze vaak zelf worstelen met hun eigen geaardheid, hun eigen mannelijkheid. Ze hebben vaak moeite met zichzelf te zien als potentieel 'lustobject'.

Gevolgen...

Veel holebi's leven in schrik. Diegenen die slachtoffer werden van fysieke agressie sluiten zich op in hun huis, durven niet meer alleen op straat komen en als ze op straat komen gaan ze zich anders gedragen. Openheid en uiterlijk vertoon is er voor hen niet meer bij. Samen met de geliefde over straat lopen is bijna onmogelijk geworden, waar men vroeger nog hand in hand kon wandelen durven ze de geliefde nog amper aankijken op straat. In andere gevallen zijn er pesterijen op het werk, door de buren,... Tijdens de reportage wordt er in het bijzijn van een homoseksuele jongeman een bezoek gebracht aan een 'homobuurt', uit gesprekken blijkt dat alle mannen die er komen zich enkel daar op hun gemak voelen. Na een avondje stappen nemen ze ofwel een taxi naar huis of ze gaan zich op straat anders gedragen zodat men niet ziet dat het een homo is. Hun eigenheid wordt hen ontnomen, dit kan gezien worden als een even groot misdrijf als het fysieke geweld.



Aangifte..

Het aangeven van homofoob geweld was zeer lang een echt calvarietocht. In de meeste gevallen werd de aangifte niet serieus genomen, er zou zelf wel uitgedaagd zijn. Meer en meer maakt de politie er 'ons' probleem van, het is een maatschappelijk probleem dat aangepakt moet worden. Er worden meer en meer actief ingezet tegen homofoob geweld, zo heeft ook minister van justitie Annemie Turtelboom een aanpassing van de wetgeving opgesteld met daarin het voorstel om de maximumstraffen te verhogen. Dit samen met het actieve werk van een heel aantal verenigingen moet dit probleem aanpakken.
Een van die verenigingen is 'rainbowcops belgium', deze vereniging vertegenwoordigde holebi's binnen de politie. Zij willen een duidelijk signaal geven aan zowel de machocultuur die binnen de politie toch nog leeft als aan de maatschappij.

Ondanks verschillende initiatieven blijft gaybashing een ondergerapporteerd en dus moeilijk in kaart te brengen fenomeen. De vereniging 'Outrage' die zich inzet voor holebi's in Brussel heeft een app ontwikkeld  (gaybashingapp) die het aantal gemelde incidenten in kaart brengt.

De verschillende verenigingen, politie en justitie blijven acties ondernemen om het homofoob geweld tegen te gaan terwijl Vlaams minister van onderwijs Pascal Smet actie onderneemt om concreet lesmateriaal samen te brengen en probeert dit te verdelen en aan te bieden voor het gebruik tijdens lessen. Zo krijgen ook de jongeren een beter beeld van zowel het gegeven holebi's als het extreme geweld tegen holebi's, zo kunnen ook de jongeren dit zinloze geweld mee veroordelen.

Tolerantie is natuurlijk een werk van lange adem. Het feit dat holebi's een minderheid zijn wilt niet zeggen dat ze zich moeten verstoppen. Het gaat de holebi's niet om extra wetten of uitzonderingen op de regels, het gaat hen om dezelfde wetten. Die wetten worden hen door de wetgeving van ons land gegeven maar worden hen ontnomen door anderen in de vorm van verbale en fysieke agressie.


Ik begon deze pagina met het artikel over Ihsane Jarfi, de daders die terecht staan voor de moord zijn 3 Belgische en 1 Turkse man. Het zal het eerste assisenproces zijn over homofoob geweld met de dood als gevolg.

In het afsluitend interview zegt de vader van Ihsane het volgende: "Homoseksualiteit heeft altijd bestaan, maar nergens in de bijbel of de koran of eender waar heeft God de mensen de macht gegeven om iets te aan die homoseksualiteit te doen door de homoseksuelen te straffen."

Deze zin vat samen wat ik probeer weer te geven op deze pagina van mijn blog. Homoseksualiteit is geen ziekte, het is even normaal als heteroseksualiteit. Er is niets dat het geweld goed kan keuren, en er moet zwaar tegen ingegrepen worden.

Dit onderwerp is iets dat zeker gebruikt kan worden binnen PAV. In mijn verschillende stages hoorde ik vaak zeer schunnige opmerkingen over homoseksuelen. Verleden jaar stond ik voor een klas en ging het heel even over holebi's buiten het lesthema om, al snel werd mij duidelijk dat er weinig begrip was ten opzichte van holebi's. Zo kwam er de opmerking vanuit de klas dat ze niet konden begrijpen dat iemand homo was, toen ik de vraag stelde hoe ze zouden reageren als ik of een andere homo leerkracht zou zijn bleek al snel dat ze dat niet zouden kunnen begrijpen en ze dan op een hele andere manier zouden omgaan. Flikkers,
homo's, janetten, ... die woorden kwamen vanuit de hele klas. Het lijkt mij dus ook nodig dat er binnen PAV plaats is voor deze onderwerpen om het toch bespreekbaar te maken en de visie van de leerlingen hierin te veranderen of hen toch ten minste een breder beeld te geven. Het gebruiken van de getuigenissen uit de reportage kunnen hier zeer zeker toe bijdragen.

De weg naar Mekka - Jan Leyers

'De weg naar Mekka' de 'HADJ' is een tiendelige persoonlijke ontdekkingsreis van Jan Leyers doorheen de wereld van de islam, op zoek naar de ziel van diverse moslimsamenlevingen in Noord-Afrika en het Midden-Oosten, en met als eindbestemming de heilige stad Mekka. Op dit onderdeel van de blog neem ik jullie mee doorheen de reis die Jan Leyers maakte.

Ik koos voor deze reeks omdat ik erg geïnteresseerd ben in de verschillende godsdiensten en de verschillen in beleving. Zo las ik eerder ook al 'Het zwarte boek van de katholieke kerk' van Michael Hebeis. Zelf ben ik niet echt gelovig maar het kan me boeien om de beleving van de verschillende godsdiensten te leren kennen. Wat ik graag te weten wilde komen was hoe het zit met de band tussen mannen en vrouwen, wat de verschillen net zijn voor Soenieten en Sjiieten? Zijn er nog andere strekkingen binnen de Islamen? Leven er christenen op 'de weg naar Mekka' en kunnen zijn hun godsdienst vrij beleven? En vooral wanneer ben je een moslim? Ik maak in dit deel van mijn blog een soort reisreportage op basis van de reeks, ik plaats er mijn bedenkingen bij en omschrijf wat er te zien was. Ik heb een selectie gemaakt van de zaken die ikzelf het meest interessant vond.

Op die laatste vraag krijg je regelmatig hetzelfde antwoord gedurende de reeks en met die zin zou ik dan graag van start gaan. Je bent een moslim als je gelooft: Er is geen god buiten Allah en Mohammed is zijn profeet.

Waarom Mekka?
De stad is de belangrijkste stad binnen de islam, en de hadj, de pelgrimstocht naar Mekka, is verplicht voor iedere moslim die het zich financieel en qua gezondheid kan veroorloven. Voor een moslim is de al-Masjid al-Haram, de moskee met de Ka'aba de belangrijkste plaats ter aarde. Zowel de stad als de moskee zijn streng verboden voor niet-moslims.
De Ka'aba is een kubusvormig gebouw en staat in de Grote Moskee in Mekka en staat ook wel bekend als Bayt Allah ("Huis van God"). Als onderdeel van de hadj, loopt men zeven keer rond de Ka'aba. Ook legt de Ka'aba de islamitische gebedsrichting vast. Een moslim bidt altijd in de richting van de Ka'aba dat is dus, als hij niet in Mekka is, in de richting van Mekka.

Het eerste echte contact met de islam en de beleving is er in Marokko, bij een bezoek aan een kleuterschool waar de kinderen de Koran uit het hoofd opzeggen. Aan de hand van een liedje leren ze hoe ze bij het bidden de verschillende lichaamsdelen moeten wassen. Alvorens aan de kleine wassing (woedoe) te beginnen moet men eerst 'Bismillah' zeggen, dit als gehoorzaamheid aan Allah. De woedoe bestaat uit het wassen van volgende lichaamsdelen: handen, mond, neus, gezicht, armen, hoofd, oren, voeten. En afgesloten wordt er met de volgende zin:
"Ik getuig dat er geen andere God is dan Allah. Hij is de Enige, Hij heeft geen deelgenoten en dat Mohammed zijn dienaar en profeet is." (net als de zin waarmee ik deze 'reeks' begon.)
Tijdens het bezoek aan de Hassan II-moskee in Casablanca
 blijkt onmiddellijk de toewijding van de moslims naar hun geloof. 
De moskee is gebouwd, 
mede door bijdragen van de burgers, 
zorgt voor een fierheid bij de mensen, fierheid en toewijding naar Allah.

Gedurende het gesprek met Nadia Yassine (een zeflbenoemde fundamentaliste) blijkt voor de eerste keer de grote verschillen tussen man en vrouw. Zo is een relatie met een man die verschillende vrouwen heeft (volgens de Koran mag een man 4 vrouwen hebben) voor haar uitgesloten maar zal ze haar dochters wel uithuwelijken als een man met haar zou willen trouwen, ongeacht die man meerdere vrouwen heeft. Tijdens een contact met enkele studenten en de directie van een universiteit blijkt de sterkte van de Koran eens te meer. De grondwet is in vele moslimlanden opgesteld op basis van de godsdienst. Ze zijn er van overtuigd dat alles uit de Koran gehaald kan worden, ALLES staat in de Koran (geologie, menswetenschappen, hoe handel te drijven, ....).


Na het bezoek aan Marokko gaat de reis door via Algerije. Hier komen we onmiddellijk in contact met het fundamentalisme. Door hen wordt het zingen door een vrouw niet toegestaan, wanneer vrouwen bepaalde muziekvormen zingen wordt dit als foutief aanzien. Zo leven er meerdere vrouwen ondergdoken sinds ze bedreigd werden omwille van het zingen van bepaalde liederen. Ook het uitoefenen van toneel en theater is niet zonder gevaar voor vrouwen, er werden al meisjes en vrouwen vermoord omwille van het uitoefenen van toneel en theater. 
De verschillen tussen man en vrouw worden steeds maar groter lijkt me, als wordt er in de reeks wel duidelijk gemaakt dat het afhankelijk is van de mentaliteit van zowel de mannen als de vrouwen.

Aangekomen in Algiers (hoofdstad Algerije) klinkt voor het eerst een woord waar we de laatste jaren de Arabische landen mee associëren 'revolutie'. In 1991 werd de FIS de islamitische politieke partij verboden en door het leger buiten de wet geplaatst. De Islamisten antwoorden met terreur al wie te Westers of te liberaal was, was in    gevaar. Het leger reageerde hevig en Algerije kwam in een burgeroorlog terecht met meer dan 100.000 slachtoffers als gevolg. Tijdens een gesprek met Madani Mezrag (voormalig leider van het Islamitische heilsleger) werd het belang van de godsdienst en de aparte beleving ervan nog maar eens duidelijk. De man begrijpt Frans maar wil enkel in het Arabisch antwoorden, dit vanuit bepaalde principes. Hij geeft toe te hebben gedood en misdaden gepleegd te hebben, maar dit allemaal vanuit de Koran, alles gerespecteerd wat de Koran voorschrijft.


Bij een bezoek aan een markt blijkt nog maar eens de afschuw waarmee bepaalde mannen kijken naar de vrijheid van vrouwen in het Westen. Zo zegt een van de marktkramers dat Europa in de 17e eeuw voor het laatst 'normaal' was, toen hadden de mannen nog het aanzien dat ze verdienden ten opzichte van vrouwen, de manier waarop vrouwen nu reclame maken voor bijvoorbeeld shampoo (naakt onder een douche) vond hij afstotelijk en een schande voor de mensheid.

Van Algerije gaat de reis door via Lybië, een land dat wij de laatste jaren enkel maar kennen door het geweld en de zoektocht naar voormalig leider Kadaffi. De reeks speelt zich af in het Kadaffi tijdperk en van revoluties was er nog geen sprake.
Bij aankomst in het dorpje Kadhames is er een bezoek aan een dorpje dat tot twintig jaar geleden nog inwoners had. Daar blijkt al snel weer een verschil in gelijkheid tussen mannen en vrouwen. Zo hing er een ijzeren ring aan de deur om op de deur te kloppen. Door de manier van kloppen wist men of er een man of een vrouw aanklopte en afhankelijk daarvan deed er een man of een vrouw de deur open, een man bij een man en een vrouw bij een vrouw. De mannen leefden in het huis en de vrouwen stonden op het dak(terras) van hun woningen en hadden ze contact met elkaar. Ook werden heel wat deuren met kleurrijke knopen behangen, dit gebeurde iedere keer als er iemand van de familie een bezoek had gebracht aan Mekka.
Ook hier komt hetzelfde terug: ALLES staat in de Koran: hoe trouwen, hoe handel drijven, ...

Aangekomen in Tripoli tijdens een bezoek aan een moskee hoor ik voor de eerste keer iets 'positiefs' over vrouwen sinds ik de reeks begon te kijken.
De vrouw is niet verplicht de moskee te bezoeken voor het groepsgebed, aangezien het huishouden voor gaat. Indien de vrouw thuis bidt of de huishoudelijke taken naar behoren doet is dat een uiting van het geloof op zich. Dit lijkt mij persoonlijk wel een vorm van begrip voor de huishoudelijk taken die een vrouw uitoefent.

Voor het eerst vraag Jan Leyers ook naar een raad voor het bereiken van Mekka. Maar het antwoord is zeer duidelijk, wie geen moslim is mag Mekka niet bezoeken. Enkel wanneer je in Mohammed gelooft mag je Mekka binnen.




De volgende halte in de tocht naar Mekka is Egypte, voor het eerst is er een vorm van extremisme, wordt er gesproken over de hoofddoek en er is contact met Christenen.
De vrouwen mogen geen hand geven aan vreemde mannen, volgens de profeet kan dit begeerte opwekken. De hoofddoek mag enkel uitgedaan worden wanneer vrouwen samen zijn zonder het bijzijn van mannen. Op de vraag of er een van de vrouwen ooit twijfels heeft over wat er in de Koran staat is het antwoord zeer duidelijk, NOOIT. Maar hoe voelen de vrouwen zich bij het dragen van een hoofddoek? Ik persoonlijk kan niet begrijpen dat de vrouwen dat niet zien als een soort van onderdrukking, het tonen van je schoonheid en uiterlijk is toch een fundamenteel recht!? De vrouwen in de reeks leggen het uit. Zij zien de hidjab (hoofddoek) helemaal niet als een vorm van verbergen van hun schoonheid. Ze geven mannen niet de kans om zich aangetrokken te voelen of aanstoot te geven tot 'onreine' gedachten. De vrouwen zien hoofddoek als een voordeel, de mannen die men ontmoet zien enkel de persoonlijkheid van de vrouwen. Indien die hen aanspreekt kan er geen twijfel over bestaan dat de man die voor hun kiest niet verblind werd door het uiterlijk maar voor de persoonlijkheid gekozen heeft.

In moslimlanden is het zo dat het toegelaten is om zich te bekeren van een andere godsdienst naar de islam maar niet omgekeerd. In het kader hiervan deed de Egyptische minister van binnenlandse zaken ooit de volgende uitspraak: "Alle moslims die zich bekeren tot het christendom, moeten gedood worden."

Belangrijk voor de moslims is de vasten, ramadan. Gedurende een maand lang mag er niet gegeten worden van zonsopgang (fajr) tot zonsondergang (maghrib). Het begin van de maand ramadan wordt waargenomen door het zien van de maan op de vooravond van de eerste dag van de maand. Hierdoor begint ramadan in verschillende landen vaak op verschillende dagen, omdat de belangrijkste regel voor het begin van de maand ramadan nog altijd gebaseerd is op het visueel waarnemen van de maan. Tegenwoordig wordt meestal universeel uitgegaan van Saoudi-Arabië vanwege de ligging van Mekka in dit land.
Gedurende de ramadan is er een strenge sociale controle. Het geeft de mensen wel een gevoel van samenhorigheid en verbondenheid.

In Egypte komen we in contact met Grieks-Orthodoxen, het Catharinaklooster is het oudste nog bewoonde christelijke klooster.
De paters hier leven volgens de regels van de Aceten (1x/dag eten en 12u per dag bidden). Net door dit strenge leven voelen ze zich dichter bij god.











Van Egypte gaat het verder naar Jordanië, in Jordanië wonen zeer veel Palestijnen die over de grenzen zijn gevlucht toen Israël in 1948 startte met hun onafhankelijkheidsoorlog. Het verschil tussen Palestijnse en Jordaanse mannen is te zien aan het verschil van hun keffiyeh, is deze zwart dan is het een Palestijn, is deze rood dan is het een Jordaniër.
De bekendste keffiyeh is die van Yasser Arafat, voormalig Palestijns president.


Aangekomen in Jeruzalem (Israël) wordt het godsdienstig belang van deze stad duidelijk. Jeruzalem is zowel voor de moslims, de joden en de christenen de Heilige Stad.
Om dit tijdens een les PAV te verduidelijk is volgend filmpje aangewezen:
http://www.schooltv.nl/beeldbank/clip/20110701_jeruzalem01







Onmiddellijk brengt het bezoek aan Israël ons bij dat andere grote probleem in dat land. De oneindige strijd tussen Israël en Palestina. Er is een gesprek met zowel een joodse moeder van een man die om het leven kwam als met een Palestijnse vrouw wiens man stierf als martelaar. De joodse jongeman kwam om het leven toen een zelfmoordterrorist zichzelf opblies in een bus, 19 mensen lieten het leven. De jongeman had er nog maar net zijn legerdienst opzitten, de legerdienst die in het teken staat van het gevecht tegen de 'palestijnse terroristen'. Bij het thuiskomen na zijn legerdienst vertelde hij zijn moeder dat het bestrijden van terroristische gevaren nodig was maar dat het niet nodig was de velden te vernielen, Israëlische tanks vernielden de landbouwgronden van hardwerkende boeren. Dit zorgt enkel voor nog meer haat en afkeur ten opzichte van de joden. Tijdens het gesprek met een vrouw wiens man om het leven kwam als martelaar blijkt nog maar eens het diepe geloof van sommige moslims. De man blies zichzelf op in in bus, hierbij kwamen 23 mensen om het leven. Ze gelooft dat haar man in het paradijs is nu, ze is trots op haar man en dankbaar aan Allah. Ze heeft verdriet maar geen spijt van wat haar man deed, het was zijn overtuiging die hem dit deed doen, niet zijn persoon. Bij de vrouw thuis hangt een soort van poster als aandenken aan de 'heldendaad' van haar man.

Van Israël gaat het verder naar Syrië en de hoofdstad Damascus. Hier wordt halt gehouden bij de Omajjadenmoskee, het is hier waar het hoofd van Hoessein de kleinzoon van Mohammed aanwezig is. Omstaanders van de moskee staan te huilen en slaan zich op het lichaam, dit is een typisch Sjiietisch gebruik. Soenieten zullen zich niet op het lichaam slaan omdat hun lichaam gegeven is door god, Allah.
In Syrië hebben vrouwen dezelfde rechten als mannen. En in de grondwet staan geschreven dat er gosdienstvrijheid is voor iedereen, dit is natuurlijk in de praktijk anders. Denk maar aan de oorlog die er nu woedt en de slachtpartijen tussen Sjiieten en Soenieten.

Toch zijn er ook bewegingen die de islam minder strikt en niet als het ultieme ideaal zien. Zo is er in Syrië het 'Islamic Studies Centre'(ISC). Hun belangrijkste stelling staat haaks op die van de conservatieve moslims. Deze laatste groep zegt dat er enkel één weg is naar god, Allah, en er maar één geloof is. Het ISC denkt hier heel anders over, zij stellen dat er meer dan één geloof is, meer dan één weg naar goed en meer dan één weg naar het paradijs.

Van Syrië gaat de toch verder naar Libanon, hier is er al onmiddellijk contact met de Hezbollah. Hezbollah (Arabisch: ‮حزب الله‬ - Partij van God) is een politieke partij in Libanon en een militante beweging van sjiitische moslims met antiwesterse en anti-Israëlische sentimenten. Hezbollah staat sinds 1992 onder leiding van de islamitische geestelijke Hassan Nasrallah.
De Hezbollah krijgt verschillende financiële giften maar er zijn drie landen van wie ze geen giften aannemen, Verenigde Staten (weigeren geld  van regering), Groot-Brittannië (weigeren geld van regering), Israël (weigeren geld van regering en burgers). Het basisprincipe van Hezbollah is dat iedereen zich inzet voor de uitbouw van een islamitische staat MAAR het is niet iets wat ze iedereen willen opleggen. Je mag de islamitische staat niet onder dwang opleggen, de islamitische staat moet tot stand komen met de goedkeuring van de meerderheid van de bevolking.

In Beiroet staat 'Onze-Lieve-Vrouw van Libanon'.
Het christendom in Libanon ziet de Maagd Maria als de Maagd
en Moeder voor iedereen.
God is ook voor iedereen en de verering van Maagd Maria is groot.
De samenleving van de verschillende geloven in Libanon is uniek en wordt als een voorbeeld gezien voor vele Arabische landen waarin verschillende religies samen horen te leven.
Na twee maanden houdt de tocht halt in Istanbul.  Hier wordt de samenleving meer en meer seculier, wat wil zeggen dat de wetgeving niet langer volledig op de Koran is afgestemd. Zo zie je op de straten vrouwen zonder hoofddoek, vrouwen die roken en wordt er alle terrasjes bier verkocht. Hoofddoeken zijn verboden in openbare plaatsen zoals in bibliotheken, universiteiten, ...
Toch is deze seculiere opvatting niet voor iedereen iets positiefs aangezien het te zeer zou leiden tot stereotypering.

De opvatting over 'wanneer ben je een moslim' is in Turkije helemaal anders dan wat er in de voorbije afleveringen aan bod kwam. Dit omdat de Turkse bevolking oorspronkelijk geen moslims waren, zij zijn later bekeerd en daarom is hun notie van de islam anders dan in de andere moslimlanden. De laatste jaren duiken er wel veel Islamitische verenigingen op in Turkije. Ze willen de mensen achter zich krijgen en gaan hier erg ver in, zo worden meisjes betaalt om op straat een hoofddoek te dragen. Met noemt zulke bewegingen de bewegingen van het 'groen kapitaal'. Groen is de kleur die geassocieerd wordt met de islam en kapitaal slaat op de investeringen die ze doen om hun menig te verspreiden.

Tijdens het bezoek aan Turkije komt er iets aan bod wat nog niet in de reeks verschenen was, varkensvlees. Zelf voetbalde ik vroeger met een aantal Turkse en Marokkaanse jongens en op een eetdag of tractatie werd voor hen altijd iets anders voorzien dan varkensvlees, maar waarom nu juist? 
De moslims zien een varken als een onrein dier, varken is een vernedering. Toch zijn er verschillen, een man die in Istanbul een kebabzaak uitbaat werd met de dood bedreigd omdat hij varkensvlees wilde aankopen, een ober in een ander restaurant zou varkensvlees zelfs niet aanraken, "zelfs als ik er geld voor krijg eet ik het niet op". Op de vraag hoe het dan zit met alcohol wordt er minder furieus gereageerd en zeggen de mannen met een knipoog dat ze er niet op reageren. In een gesprek met een Turkse imam wordt het duidelijk gemaakt; mensen die voor de islam hebben gekozen mogen geen varkensvlees eten, dit is een van de wetten van Allah. Voor alcohol geldt net hetzelfde, een moslim moet die levenswijze respecteren.

EVOLUTIE?! De psyche van de mens en een dier zijn veschillend, zo schrijft de Koran het voor en zo zal het zijn.
In Turkije is 1/5 van de bevolking Aleviet. Het Alevitisme heeft een eigen moskee en een eigen soort viering. Opvallend is dat mannen en vrouwen er door elkaar zitten. Ze zijn niet verplicht naar Mekka te gaan en ze doen niet mee aan de ramadan. Dit geloof wordt niet aangeleerd op school, op school krijgt iedereen het soennitisch geloof aangeleerd.

De laatste halte voor Mekka 'Saoudi-Arabië' is Iran, 'het gevaarlijkste land ter wereld'.
Mannen en vrouwen zijn er ongelijk, men is er zeer streng op het gebied van hoofddoeken MAAR plastische chirurgie bij vrouwen is toegelaten.
Hier werd ook een volgend verschil tussen soennieten en sjiieten, de soennieten zijn de grootste groep, bij hen is het verboden om levende wezens en religieuze personen/taferelen af te beelden. Bij de sjiieten is dat geen enkel probleem.

De problemen tussen soennieten en sjiieten ontstonden na de dood van de profeet Mohammed. Wie moest hem opvolgen? Ali, Mohammeds schoonzoon was de eerste om hem op te volgen, gevolg door twaalf  gerechtvaardigde imams, maar deze twaalf werden door de soennieten een voor een uit de weg geruimd en dat zorgt tot op de dag van vandaag nog steeds voor spanningen.

SAOUDI-ARABÏE - MEKKA
Het is vanuit dit land dat Mohammed voor het eerst het geloof verspreidde. Het is het strengst moslimland ter wereld. Vrouwen mogen er niet met de auto rijden, mannen en vrouwen leven er zo veel mogelijk gescheiden en is restaurants hebben mannen en vrouwen een eigen afdeling.
Op de vlag van Saoudi-Arabïe staat een vers uit de Koran: 'Er is geen andere god dan Allah en Mohammed is zijn profeet'. Het zwaard op de vlag staat voor kracht, een sterke godsdienst en vooruitgang en moet niet gezien worden als een vijandig iets aldus de imam.


Dan komt uiteindelijk de vraag aan de imam: "Mag ik Mekka bezoeken?".
Het antwoord is klaar en duidelijk: "Mekka en Medina zijn alleen toegankelijk voor moslims. Wie een van die steden wil bezoeken moet tot de islam toetreden. Je kan ze bekijken op Google Earth."

Het enige wat nog mogelijk is, is de rit naar Mekka, tot op een bepaald punt. Op dat punt wordt het duidelijk welke kant je uit moet.

Afsluitend nog een fragment uit een gesprek met een Saoudische man en zijn vrouw, het is hier duidelijk hoe streng de islam op sommige plaatsen beleefd wordt.

Zo, ik hoop dat ik u als lezer heb kunnen boeien met dit onderwerp. Naar mijn mening is deze documentaire samen met deze 'samenvatting' goed bruikbaar materiaal voor PAV. Het inzicht in bepaalde manieren van leven draagt bij in een ruimer wereldbeeld. Tegenwoordig komt de islam enkel maar in het nieuws wanneer het gaat over aanslagen of burgeroorlogen maar zoals ik in deze blog heb proberen uit te leggen is het een boeiende godsdienst in een even interessante wereld.