Ti voglio al piu' presto sposar...
Als je enkel deze zin al leest is het duidelijk met welke passie het nummer Marina door Rocco Granata geschreven werd. Het lied was het favoriete nummer van mijn grootvader, hij wilde er zelfs zijn dochter naar vernoemen. Maar er kwam geen dochter, dus ook geen Marina.
Het nummer Marina doet ook mij terugdenken aan mijn kindertijd. Toen werd het favoriete nummer van mijn grootvader opnieuw uitgebracht (1989), zij het wel in een 'new beat' versie. Het plaatje werd weer grijs gespeeld op de raadje, zowel het origineel als de verwerkte versie. Natuurlijk werd ook dat plaatje opnieuw gekocht en ergens op zolder ligt dat plaatje nog steeds.
Het verhaal in de film:
Italië 1948. Rocco, een jongen van 10, groeit op in een bergdorpje in Calabrië. Op een dag neemt zijn vader een moedig besluit: hij wil een betere toekomst voor zijn gezin. En België is het beloofde land...Rocco’s vader werkt in de steenkoolmijnen van Waterschei. Zijn plan: als een rijk man naar Italië terugkeren. Maar al na een jaar laat hij zijn hele gezin naar Limburg overkomen. Rocco groeit op in een vreemde omgeving met een rare taal en een andere cultuur. Als rebellerende jongeman zoekt Rocco, tegen de wil en overtuiging van zijn vader, een uitweg in de muziek én in de liefde. Hij volgt zijn hart om een eigen droom te realiseren, van daar uit zal hij met zijn accordeon en karakteristieke stem de wereld veroveren.
Het is een verhaal dat tot de verbeelding spreekt, over een jongen die van niets alles maakt. Met het nummer 'Marina' - een geïmproviseerd nummertje dat aanvankelijk op de B-kant van zijn eerste single stond - verovert hij de wereld. Nooit werd een Belgisch nummer in zoveel versies en talen uitgebracht. Het nummer zou meer dan 5 miljoen keer over de toonbank gaan. Zelfs John F. Kennedy en Fausto Coppi neuriëden het mee. Het is het begin van een indrukwekkende internationale muziekcarrière.
bron: marinafilm.be
Met al deze herinneringen aan het nummer en aan mijn grootvader in gedachte trok ik samen met mijn vriendin naar Roxy cinema in Koersel. Ik koos bewust voor deze cinema omdat het nog een relatief authentieke zaal is en ik vond dat dat wel bij de film hoorde. De zaal zat vol, het was lang geleden dat ik nog eens in een overvolle zaal had gezeten en dat voor een Vlaamse film!?
Ik bedacht al snel me dat ik waarschijnlijk niet de enige persoon was met zoveel herinneringen aan het nummer, en dat mijn grootvader ook niet de enige was voor wie Marina het favoriete nummer was. Rondom mij zaten vooral oudere mensen, mensen die de leeftijd hadden die mijn grootvader ook gehad zou hebben moest hij nu nog leven. Doorheen de film hoorde je dan ook vaak ooooh's en aaaaah's van herkenning aan hun jeugd.
Het verhaal nam me mee in een wereld waarvan ik niet wist hoe ik me het moest voorstellen. Hoe kwamen de migranten hier terecht? Hoe werden ze opgeroepen om in de Belgische steenkoolmijnen te komen werken? Waar moesten ze leven? Wat gebeurde met hun gezin? Als ik er nu aan terugdenk krijg ik nog steeds kippenvel. Als je ziet in wat voor een erbarmelijke toestand die mensen moesten leven en werken. Dit opende mijn ogen, niet iedereen maakte de keuze bewust. Vaak was het uit financiële noodzaak dat mannen hun vrouw en kinderen achterlieten om te komen werken in België, het beloofde land...
Op het einde van de film zat ik met de tranen in de ogen, deze wereld was ook de wereld waarin mijn grootvader geleefd heeft. Hij werkte zelf in de mijnen en heeft dus ook in zulke situaties gezeten, daaraan denken maakte mij erg emotioneel. De film heeft nog enkele dagen nagezinderd in mijn hoofd. En nog steeds ben ik er van onder de indruk.
Wat betreft het liefdesverhaal was ik minder overtuigd, dit geeft misschien een wat vertekend beeld van hoe het echt was. Maar het is natuurlijk een film, en daarin heeft romantiek een plaats.
Grote delen van deze film zijn te gebruiken binnen PAV. Er wordt een realistisch beeld gegeven van hoe de mensen hier terecht kwamen, hoe het leven in de mijnen er aan toe ging alsook het verloop van de migratie. Vaak krijg je in PAV te maken met leerlingen van een andere origine van wie de grootouders of misschien zelfs overgrootouders om dezelfde reden in ons land terecht kwamen. Hierdoor lijkt het me aangewezen om deze film te gebruiken binnen PAV.
Het originele nummer 1959
De new beat-versie 1989
Geen opmerkingen:
Een reactie posten